W sporze o aborcję jej zwolennicy najczęściej pomijają bardzo ważny aspekt, jakim jest człowieczeństwo dziecka, jego niezbywalna wartość jako człowieka. Tutaj właśnie kryje się dramatyczne nieporozumienie, jakie w tym całym sporze najbardziej boli, czyli zbywanie milczeniem a nawet kpiną świadectw osób niepełnosprawnych, szczególnie urodzonych z wadami, którzy chcą powiedzieć to najważniejsze zdanie: Nasze życie ma sens! Nie żałuję, że żyje. 

To jest właśnie też ten aspekt, który również mnie dotyka osobiście, gdyż ja też urodziłem się z wadą zagrażającą życiu. 

Nie mogę tego przyjąć bez emocji, że ideologia aborcyjna mówi nam, ludziom urodzonymi z różnymi schorzeniami, że jesteśmy bezwartościowi. Czy to tak trudno zrozumieć, że takie postrzeganie niepełnosprawności czy choroby boli najbardziej? Przyznawanie się do tego naturalnego uczucia jest wyśmiewane. A przecież nie jestem jedyny. Wielu czuje to samo co ja i wiem o tym, gdyż znam osobiście takich ludzi, co więcej czytałem wiele podobnych świadectw. Najwyższy czas, by te świadectwa zaczęły być traktowane poważnie i były brane pod uwagę, ponieważ my jesteśmy świadomi tego, co mówimy, bierzemy za swoje słowa odpowiedzialność. 

Ludzie opowiadający się za aborcją (może nie zawsze świadomie) powtarzają różne hasła o "wyborze" i o tym, że takie dziecko albo umrze, albo będzie miało złe życie, natomiast zapominają przy tym, że każdy nawet najciężej chory człowiek nie chce być postrzegany przez pryzmat jednostek chorobowych i wad, ale WYŁĄCZNIE PRZEZ PRYZMAT SWOJEGO CZŁOWIECZEŃSTWA.

Nie mówcie, że wulgarne protesty przeciwko ochronie życia w nas nie uderzają, bo to nieprawda. Widzimy agresje, niezrozumienie, zbywanie naszego głosu "ty nie urodzisz takiego dziecka i nie wiesz". 

Większość aborcji eugenicznych dokonywanych w Polsce dotyczy dzieci, które inaczej mogłyby żyć wiele lat (w tym 40% to dzieci z Zespołem Downa). Czy obrońcy dotychczasowego prawa nie zdają sobie sprawę, że swoim postępowaniem wysyłają do takich osób komunikat: „Takich, jak Wy, rodzice powinni mieć prawo zabić”?

Na koniec chciałbym podzielić się wierszem, który napisałem kilka lat temu:

„Zaczyna się tak cichutko, 

Jak lekki powiew wiatru 

Prawdziwy cud życia. 

Rozpala się jak mały płomyczek 

Tak niepozorny i ledwo widoczny,

 A został rozpalony żarem Miłości

 I niesie z sobą płomień, 

Który powoli rozbłyska

 Pod sercem swej Mamy 

Zamieszkuje nowy człowiek

 I Choć jest taki malutki, 

Tak mały w pierwszej chwili jak ziarenko piasku, 

Lecz od początku jest cenniejszy niż brylanty 

Rozkwita jak piękny kwiat, 

A wnosi na ten świat więcej, niż tysiąc róż. 

Gdy jest gotowy, wita się ze światem, 

A jedynym czego pragnie każde dzieciątko, 

To być powitanym z Miłością 

Każdy z nas jest takim cudem, 

Bo każdy przebył tę drogę. 

Pierwszą kołyskę i pierwszy dom 

Podarowała nam ona –Mama. 

Jej serce poruszyło nasze serce 

I nawet jeśli jej serce było w rozterce, 

To biło ono po to, by nasze serce mogło bić. 

Cud życia dzieje się każdego dnia wokół nas. 

Nie zamykajmy więc naszych serc, 

Szczególnie tam, gdzie trzeba serce okazać. 

I zachwycając się cudem życia, 

Bądźmy gotowi je wspierać i kochać 

Bo życie jest prawdziwym cudem”

Piotr