Krzyś jest moim pierwszym dzieckiem. Urodził się ponad 34 lata temu. To, że ma Zespół Downa odkryłam sama w pierwszych miesiącach po porodzie. Ale nawet gdybym wiedziała o jego wadzie, i tak bym go urodziła. Kiedyś myślałam, że jest moim krzyżem , ale teraz wiem, że tak nie jest, to on pomaga mi nieść moje krzyże.
Jesteśmy szczęśliwymi rodzicami dwójki dzieci: dziesięcioletniej Bereniki i prawie pięcioletniego Rafała. Nasz synek jest żywiołowym przedszkolakiem, córeczka natomiast chodzi do IV klasy szkoły podstawowej. Berenika płynnie mówi i uwielbia czytać (zaczęła mając 4 lata), również w języku angielskim. Od kilku lat uczęszcza na zajęcia teatralne, pięknie śpiewa i recytuje, reprezentując swoją szkołę w licznych konkursach. Marzy, by kiedyś pojechać do Japonii. Jej ulubiony kolor to fioletowy.
_medium.png)
Przed narodzinami naszego synka byliśmy daleko od Boga, a nasza wiara sprowadzała się do chodzenia do kościoła dwa razy w ciągu roku: ze święconką na Wielkanoc i ewentualnie w Boże Narodzenie, jeśli się nam chciało. Dążyliśmy do życia łatwego i przyjemnego. Patrząc z dzisiejszej perspektywy biła z niego, niestety, pustka, a wszystko kręciło się wokół gonitwy za fałszywym szczęściem, które miały nam zapewnić pieniądze i to, co można było za nie kupić. Ale wkrótce to nasze egoistyczne życie miało się diametralnie zmienić...
Kiedyś miałam luźne podejście do sprawy aborcji. Wydawało mi się, że jest tak, jak krzyczą uczestnicy Strajku Kobiet: „Mój wybór, moje ciało”. Życie to zweryfikowało. Mój syn żył niespełna dobę. Ale to był bezcenny czas. Choć gdyby nie mój mąż, ta historia mogłaby mieć smutny finał. To on powiedział, że nie ma mowy o aborcji i nie pozbędziemy się tego dziecka, bo ono ani przez chwilę nie przestało być przez nas chciane oraz kochane.
– Nie żałuje pani? – zapytała z rozbrajającą szczerością pani doktor w przychodni. Czy po tym wszystkim co przeszliście, podjęlibyście taką samą decyzję? – drążyła temat. Faktycznie, nasza historia wydaje się pozbawiona sensu. Prawie dwa lata wyjęte z życia. Tyle niepotrzebnego cierpienia. I jeszcze brak happy endu. Przecież można było tego uniknąć…
Wyszłam za mąż w wieku 31 lat. Kilka lat wcześniej dowiedziałam się, że mam wadę serca, co do której lekarze nie byli zgodni w kwestii dalszego postępowania. Po ślubie okazało się, że jeśli chcę mieć dzieci, powinnam najpierw poddać się operacji. Tak też się stało. Moja operacja zbiegła się w czasie z ciężką chorobą mamy.
