Zosia ma dziesięć lat i do dzisiaj jest dla nas jedną wielką niespodzianką i wielkim darem Bożym. Gdy byłam w ciąży, nie wiedziałam o tym, że Zosia urodzi się z dodatkowym chromosomem, tak że była to dla nas dodatkowa niespodzianka i wielkie zaskoczenie. Ale Zosia w niczym nie odbiega od pozostałej czwórki moich wspaniałych dzieci.
Nasz Karol - piętnastoletni chłopiec z Zespołem Downa. Nasz syn, nasz brat. Mówimy to z dumą! Ma dodatkowy chromosom, a przy tym i dodatkową radość, dodatkową miłość. Jak to możliwe? To dzięki temu, że odkryliśmy, że niepełnosprawność Karola dana nam jest nie bez powodu. Odkryliśmy, że mimo, że jesteśmy potrzebni Karolowi, to on przede wszystkim potrzebny jest nam.
Jestem mamą wspaniałej szóstki dzieci. Najstarszy Arkadiusz w tym roku już uzyskał pełnoletniość (wcale się nie czuję na takie "stare" dziecko) Milena ma 14 lat, Aleksy 13, Oliwier 11. I powiem szczerze, że byłam pewna, iż moja kariera w kierunku "matka", na tym pozostanie. Bóg jednak zechciał, że po 10-cio letniej przerwie, przyszedł na świat Tymoteusz. W chyba 12 tygodniu ciąży wyszła przezierność karkowa i podejrzenie Zespołu Downa...
Ola to od 30 lat niewyczerpane źródło MIŁOŚCI, RADOŚCI, czasem niepokoju. Harcerka, uwielbia muzykę, taniec, pływanie.
Zjednuje sobie otoczenie otwartością i optymizmem.
Mam 23 lata, jestem wcześniakiem z 25. tygodnia ciąży bliźniaczej z wagą 670 gramów (mój braciszek zmarł po jednym dniu, mimo że był silniejszy). Przeżyłem właściwie wszystko co najgorsze może się przytrafić wcześniakowi (wylew krwi do mózgu 3. stopnia, niedomknięty przewód Bottala, martwicze zapalenie jelit itd.).
Doktor nie robiąc żadnych badań poinformował nas, że dziecko prawdopodobnie jest zakażone, może urodzić się bez ręki, nogi albo z wodogłowiem.
I w jego ocenie najlepszym rozwiązaniem będzie zabicie mojego dziecka.
