W sporze o aborcję jej zwolennicy najczęściej pomijają bardzo ważny aspekt, jakim jest człowieczeństwo dziecka, jego niezbywalna wartość jako człowieka. Tutaj właśnie kryje się dramatyczne nieporozumienie, jakie w tym całym sporze najbardziej boli, czyli zbywanie milczeniem a nawet kpiną świadectw osób niepełnosprawnych, szczególnie urodzonych z wadami, którzy chcą powiedzieć to najważniejsze zdanie: Nasze życie ma sens! Nie żałuję, że żyje.
Moja mama była w ciąży i wybrała się na rutynowe badania do ginekolog, która się nią 'zaopiekowała'. Pani doktor, która miała pomóc mamie w przejściu pięknego, ale przecież wymagającego okresu jakim jest ciąża, przekazała jej informacje, że najpewniej urodzę się z zespołem Downa.
Patryk ma 11 lat. W zasadzie robi wszystko to, co zdrowe dzieci, tylko trochę wolniej. Jest bardzo wnikliwym obserwatorem. Często bawi się z naszym najmłodszym synkiem, który go uwielbia. Na początku było oczywiście ciężko, bo nie miałam wiedzy o dzieciach taki jak on. Dzisiaj czasami także nie mam sił, ale wiem, że nigdy bym z niego nie zrezygnowała.
Nie ukrywamy, że momentami było nam bardzo ciężko, zdarzały się nam porażki. Na niektóre rzeczy, jak na słowo „Mamo”, przychodziło nam czekać dłużej niż byśmy chcieli. Ale bez względu na wszystkie trudy nie wyobrażamy sobie życia bez Helenki.
Kiedy patrzymy na nią, to cały ten wysiłek zmienia się w ogromną radość.
Moje życie zaczęło się niespodziewanie i zależało od decyzji wielu ludzi, ale na szczęście zdanie mojej kochanej mamy było najważniejsze. To dzięki niej jestem na świecie… Kiedy mama zaszła w ciążę ze mną nie była tego świadoma. Chorowała na nerki i musiała przejść szereg badań a także prześwietleń. Jak wiadomo w ciąży jest to niedozwolone, więc kiedy trafiła do lekarza ginekologa, ten od razu oschłym tonem kazał jej się zgłosić na oddział szpitalny i usunąć ciążę.
„O zespole Downa naszej córeczki, Oli, wiedzieliśmy z moją żoną, Anną, praktycznie od samego początku ciąży. BAŁEM się. Ale mimo tego strachu, który towarzyszył mi aż do porodu, NIGDY, ani przez sekundę nie pomyślałem o tym, że naszej Oli mogłoby nie być. Nie mogę sobie wyobrazić, jak można zabić własne dziecko dla swojej wygody, albo dlatego, że ma się urodzić inne, niż chcemy...”
