Moja mama w pierwszym trymestrze ciąży przeszła różyczkę.
Po wizycie u lekarza powiedziano jej, że prawdopodobnie urodzę się chora. Zaproponowano jej aborcję. Moja mama od tamtej pory ani razu nie była u lekarza do kontroli.
Oddała wszystko w ręce Boga.
Jestem trzecim i ostatnim dzieckiem moich rodziców. Dwa wcześniejsze porody moich braci odbyły się poprzez cesarskie cięcie. Kiedy mama dowiedziała się o ciąży ze mną udała się do lekarza i tam usłyszała, że powinna ciążę usunąć ponieważ upłynęło zbyt mało czasu od poprzedniego porodu i istnieje zagrożenie pęknięcia macicy oraz innych powikłań.
Nie jestem wadliwym zlepkiem komórek. Nie jestem udręką tego zdrowego, pięknego i bogatego społeczeństwa.
Nie jestem ciężarem. Nie powinnam umrzeć, żeby inni mogli wieźć wygodne życie.
W 2002 r. postanowiliśmy z mężem wyjechać z Podkarpacia do miejscowości koło Częstochowy. Wydawało nam się rozpoczniemy nowe, lepsze życie. Myśleliśmy z mężem o perspektywach na przyszłość dla dzieci. Na świecie byli już Michał, Weronika i Jakub. Mąż dostał pracę w prywatnej firmie, a ja zajmowałam się dziećmi i grałam w kościele jako organistka.
Kiedy dowiedziałam się, że córka urodzi się z rozszczepem kręgosłupa byłam przerażona. Ale nawet przez moment nie przyszło mi do głowy, żeby dokonać aborcji. Gdy Dominika się urodziła początkowo dalej bałam się czy sobie poradzę.
Rodzina zdawało by się idealna: Ona, On, dwóch pięknych Synów i śliczna Córeczka, sielanka, idylla, miłość, radość … i wtedy pojawił się jeszcze ON (…), miał być upragnioną siostrzyczką – śliczną, bystrą, zdrową, jak pozostała Trójka... Jest wiele osób, które zmagają się z brakiem wiedzy w ciąży o zespole genetycznym swojego dziecka i po porodzie przeżywają wstrząs. My mieliśmy odwrotnie...
