W czasie ciąży lekarze nakłaniali moją Mamę do dokonania aborcji. Miało mnie nie być, miałem być rośliną, miałem nie chodzić. W 2018 r. przebiegłem maraton z czasem 6 godzin 34 minuty 26 sek. Moja historia rozpoczęła się w jednym w warszawskich szpitali. Urodziłem się z mózgowym porażeniem dziecięcym. Ale miałem dobrych, kochających rodziców, którzy zajęli się mną i postanowili walczyć o moje zdrowie, a tak naprawdę – o moje życie. O tym, bym był samodzielny i samowystarczalny.
Kiedy urodziłem się lekarze nazwali mnie "roślinką / warzywkiem", byłem cały sparaliżowany, z rozszczepem kręgosłupa. ale dzięki Panu Bogu, rodzinie i bliskim mi osobom dzisiaj czuję się zdrowym człowiekiem. Owszem, poruszam się o kulach, ale normalnie mieszkam, pracuję, prowadzę samochód, skończyłem studia na UW.
„Jesteśmy rodzicami Oli… WYJĄTKOWEJ OLI. Wyjątkowej dzięki dodatkowemu chromosomowi, który dla nas, rodziców, jest symbolem miłości.”
„W 20. tygodniu na USG zdiagnozowano u naszego syna bardzo dużą, potrójną wadę serca. Podczas kolejnego badania ultrasonograficznego, tym razem już precyzyjniejszego i przeprowadzonego w szpitalu kardiologicznym, diagnoza została potwierdzona. Następnie odbyliśmy konsultacje z lekarzem oraz pielęgniarką. Nigdy nie zapomnę słów, które wtedy usłyszałam: «Jesteśmy przekonani, że najlepszym rozwiązaniem – w pani przypadku – byłoby ciążę usunąć. Istnieje duże prawdopodobieństwo, iż dziecko urodzi się z zespołem Downa, występuje również wiele innych wad towarzyszących już zdiagnozowanej wadzie serca. Prosimy o rozważenie terminacji ciąży. Ani dla pani, ani dla dziecka nie będzie to komfortowe życie.»"
„Moja mama zaszła w ciążę ze mną w wieku 37 lat. Byłam drugim dzieckiem, w tym czasie brat liczył już 13 wiosen. Początek ciąży przebiegał bez komplikacji, jednak w trzecim miesiącu doszło do masywnego krwotoku i Mama trafiła do szpitala, gdzie nie znaleziono jego przyczyny. Podejrzewano odklejające się łożysko, ale żadne badanie tego nie potwierdziło. Zalecono Mamie leżenie, nie mogła wstawać nawet do toalety. W piątym miesiącu ciąży krwotok się powtórzył. Obie przeżyłyśmy, lecz ordynator oddziału, wraz z lekarzem prowadzącym, zaproponowali Mamie terminację ciąży, tłumacząc, iż następnego nie ma szansy przeżyć.”
„W lutym 2019 roku zaszłam w ciążę. Na początku pojawił się stres, gdyż wiązało się to wywróceniem dotychczasowego życia do góry nogami. Kiedy zdołaliśmy się już odnaleźć w nowej sytuacji, nie było nam, niestety, dane długo się nią cieszyć. Przeprowadzone w 13. tygodniu ciąży pierwsze badania genetyczne wykazały podejrzenie wystąpienia wady. Świat nam się wtedy zawalił. Wstępne przypuszczenia zakładały, że będzie to zespół Downa, a kolejne badania w 20. tygodniu przekreśliły wszelką nadzieję. Ostateczna diagnoza brzmiała: trisomia 18, czyli zespół Edwardsa – dziecko nie dożyje porodu, umrze w jego trakcie lub w ciągu pierwszych dni, miesięcy od narodzin.”
