O tym, że Hania ma zespół Downa dowiedziałam się po porodzie. Myślałam wówczas, że nic gorszego nie może mnie spotkać-obwiniałam wszystkich i Pana Boga "dlaczego mi to zrobił?" Potrzebowałam czasu. Otrząsnęłam się, opamiętałam ze swojego egoistycznego myślenia o sobie.
Jestem ósmym dzieckiem moich rodziców. Dwoje dzieci zmarło wcześnie - jedno z powodu poronienia, drugie na skutek choroby, której medycyna wtedy nie wyleczyła. Mając tak traumatyczne przeżycia moi rodzice mogliby z łatwością podjąć decyzję,
„Mój ojciec jest alkoholikiem. W domu, odkąd pamiętam, były awantury. Podczas jednej z nich, gdy miałam 17 lat, usłyszałam przypadkiem, że mama dokonała aborcji (najprawdopodobniej miałam mieć rok młodszego brata). Zmusiła ją do niej jej własna matka. Mój stosunek do mamy się zmienił. W jednej chwili zrozumiałam, dlaczego zawsze czułam się przygnębiona, nie mając ku temu wyraźnego powodu.”
Pamiętam do dziś jak lekarz powiedział mi, że do 20 tygodnia ciążę można usunąć, że moje dziecko urodzi się roślinką. Nigdy nie potrafiłabym tego zrobić. Modliłam się gorliwie do Pana Boga. W 8 miesiącu ciąży zmieniłam lekarza. Powtórzyłam badania na zwykłym USG i nigdy nie zapomnę jak lekarz powiedział mi, że z badań wynika że mój synek będzie zdrowy.
„Pani się teraz musi zastanowić, czy Pani chce urodzić to dziecko, bo ludzie nie chcą mieć chorych dzieci.” Nasza historia zaczyna się w 2013 roku, kiedy na świat przyszło nasze trzecie dziecko – Polcia. Jak się szybko okazało miała wrodzoną niepełnosprawność – dysplazję kory mózgowej, przez co każdego dnia miała od kilkunastu do kilkudziesięciu napadów padaczki.
Chcemy państwu przedstawić naszą córkę Annę. Ania jest obdarzona dodatkowym chromosomem 21 czyli ma Zespół Downa. Jej życie nie było usłane różami. Całe 26 lat były naznaczone cierpieniem i walką o zdrowie oraz w miarę dobre funkcjonowanie.
