18 października 2016 roku trafiłam do lekarza ginekologa z powodu zakażenia dróg moczowych, będąc w 11 tygodniu ciąży. Pani doktor zrobiła mi USG zanim przepisała antybiotyk. Dopóki nie zobaczyła obrazu z USG, określała moje dziecko jako "dzidziusia". Niestety, gdy jej oczom ukazał się widok dziecka z podwyższoną przeziernością karkową przypominającą worek, natychmiast zaczęła nazywać mojego synka "płodem", który nie ma prawa przeżyć.
Miałam się nie urodzić. Na moją mamę naciskano, by "wyskrobała ten zlepek komórek". Urodziłam się ja i moja siostra bliźniaczka.
Nigdy nie przestałam być wdzięczna mojej mamie, że jednak wybrała życie.
Jestem osobą z zespołem Turnera. Zawsze uważałam, że należy chronić życie od poczęcia do naturalnej śmierci, a tym bardziej jak dowiedziałam się, że moja choroba uprawnia do zabicia dziecka przed narodzeniem.
Miłości jest więcej, nie mniej!
Każdego dnia mój synek Ignacy patrzył na mnie i wręcz błagał o miłość. Jakby zwracał się do mnie słowami: „Mamo, kochaj mnie, mamo, nie jestem gorszy, to nie moja ani twoja wina”. Mam na imię Eliza. Od dziewięciu lat jestem szczęśliwą żoną i matką czworga wspaniałych dzieci.
Mam cudownego syna z Zespołem Downa. Jest niesamowitym, niezwykle mądrym chłopcem. Wręcz nieprawdopodobne jaki ma potencjał!
Dlatego, jak nieraz słyszę krzywdzące komentarze na temat dzieci z Zespołem Downa, to chce mi się krzyczeć:
Jestem ojcem piątki dzieci. Przy najmłodszym początkowe wyniki były bardzo złe. Lekarz mówił, że dziecko nie dożyje końca pierwszego trymestru. Na początku drugiego inny lekarz twierdził, że tętno jest bardzo słabe. Generalnie uważali, że dziecko się nie urodzi żywe. Ja jakoś zawsze czułem, że będzie ok. Przy porodzie żona panikowała, że covid, że przy najmniejszym podejrzeniu wirusa pozwolą umrzeć. Modliłem się.
