„280 dni. Dokładnie tyle rosła, rozwijała się, po prostu żyła pod moim sercem nasza córeczka Kasieńka.? Od poczęcia była kochana, chciana i wyczekiwana. Obdarzyła nas ogromną radością, miłością i jeszcze bardziej zbliżyła członków naszej rodziny do siebie. ?”
Kasia nie była planowanym dzieckiem (o ile dzieci można planować). Moi młodsi synowie chodzili już do szkoły, ja byłam po czterdziestce, a tu taka niespodzianka. Ciąża przebiegała bezproblemowo, wręcz książkowo. Przez niemal cały okres jej trwania nie wystąpiły żadne podejrzenia dotyczące jakichkolwiek nieprawidłowości w rozwoju dziecka. Nagle, podczas ostatniego KTG pojawiło się zaskoczenie – muszę zostać w szpitalu, coś jest nie tak.
„Cześć! Na imię mam Kasia i jestem mamą 15-letniej Oli, która urodziła się z zespołem Downa. Chciałabym podzielić się z Wami moimi doświadczeniami, związanymi z niezwykłym macierzyństwem. ?”
„Jestem mamą niepełnosprawnej Marty, która skończyła właśnie 18 lat. W czasie trwania ciąży nic nie wskazywało na to, iż córka urodzi się chora. Poród przeszedł pomyślnie, a Marta otrzymała 9 punktów w skali Apgar. Niestety, po chwili zabrano ją do sali obok, a po upływie kolejnych 4 godzin powiedziano nam, że córka musi zostać przewieziona do Poznania, ponieważ jej stan był ciężki.”
"W ciąży z Jagodą od 18 tygodnia byłam w szpitalu, codziennie słyszałam: Pani dziecko umrze. Pani dziecko jest chore.
Po porodzie mówiono: to tylko 5% szans na przeżycie.
Czy patrzyłam na cierpienie dziecka? Tak, miesiącami. Wielokrotnie zostawiałam ją za drzwiami sali operacyjnej albo oddziału intensywnej terapii, nie wiedząc czy jeszcze ją zobaczę.
Przepłakałam oceany łez, co więcej, nie mam pewności czy nie wyleję ich drugie tyle...
ALE miłość zawsze była większa.
