Jesteśmy rodzicami Jagny, Antoniego i dwójki utraconych dzieci. Dwunastoletni syn jest niepełnosprawny. Już w trzecim miesiącu ciąży zdiagnozowano u niego zespół małopłytkowości i aplazji kości promieniowej TAR. W praktyce oznacza to skrócone i zdeformowane ręce. Od początku wiedzieliśmy więc, że będziemy mieć problemy, jednak nigdy nie braliśmy pod uwagę ich wyeliminowania drogą aborcji, co nam wielokrotnie proponowano.
Na początku grudnia 2016 r. udałam się na Mszę Świętą z modlitwą o uzdrowienie i uwolnienie do Sopockiego kościoła. Przyniosłam w sercu intencje, wiele intencji, ale głównie modliłam uzdrowienie mnie z niepokoju wewnętrznego, który towarzyszył mi od ostatnich lat. Było to na tyle trudne doświadczenie, że nie pozwalało mi normalnie funkcjonować, cieszyć się codziennością. Ciągłe uporczywe myśli, abstrakcyjne obawy, strach i poczucie zagrożenia męczyły mnie bez przerwy. Dochodziły do tego koszmary senne, budzenie się w środku nocy z atakami paniki. Nie umiałam sobie poradzić.
Nazywam się Anna, mam 10 lat i to, że żyję tyle lat jest cudem!
Historia mojego życia, mojego cudu zaczęła się w łonie mojej mamy, pod jej sercem. W 20 tygodniu ciąży zdiagnozowano u mnie wady ‘niezgodne z życiem’. Mamie zalecono aborcję, zatrzymanie mojego serca, ponieważ nikt nie dał mi szans na życie. Lekarze przewidywali, że umrę szybko po urodzeniu.
Wszystko rozegrało się przed trzema laty, kiedy po stracie dwójki dzieci we wczesnej ciąży po raz kolejny oczekiwaliśmy na maleństwo. Tym razem było lepiej. Szczęśliwie dobrnęliśmy do badania połówkowego. Niestety w tym momencie nasz spokój prysnął jak bańka mydlana.
Lekarze wmawiali mi, że moja córka będzie roślinką i przekonywali, że „trzeba skrobać”. Córka urodziła się całkowicie zdrowa. Obecnie ma już 25 lat. Ale nawet jakby urodziła się z upośledzeniem, to moim zadaniem jako tej, która dała jej życie, byłoby ją chronić i wspierać. Miarą człowieczeństwa jest dbanie o swoje potomstwo.
Na USG prenatalnym, na którym byłam razem z Mężem, lekarz powiedział: "Państwa syn rozwija się prawidłowo, ale rozwój kości nosowej a właściwie jej brak wskazuje na to, że dziecko może mieć Zespół Downa. Sugeruję amniopunkcję". Wyszliśmy z badania nic nie mówiąc. Mąż miał wypieki na twarzy, ja byłam blada. W drodze powrotnej do domu zadzwoniła moja Mama. Pytała o wyniki. Poprosiłam, żeby najpierw powiedziała co u niej.
