W ósmym miesiącu w badaniu USG ciąży wykryto, że Nathan urodzi się bez rączek. Nie dostałam wtedy żadnego wsparcia psychologicznego. Byłam załamana. Moja lekarka stwierdziła: "Szkoda, że o tej wadzie nie dowiedzieli się Państwo wcześniej, bo moglibyśmy jeszcze tę ciążę terminować, a tak już jest za późno. Musi Pani urodzić".
Kiedy byłam w zaawansowanej ciąży wykryto, że mój synek Nathan urodzi się bez rączek. Moja lekarka powiedziała wtedy, że szkoda, że nie wiedziałyśmy wcześniej, bo można byłoby go terminować. Brak słów! Myśleliśmy, że ten moment, kiedy usłyszeliśmy wraz z mężem sugestię o aborcji, nigdy się nie powtórzy. Niestety. W trakcie drugiej ciąży badanie przezierności karkowej wykazało, że nasza córeczka Mia też może być dotknięta jakąś wadą genetyczną.
Chciałabym Wam opowiedzieć historię Antosia. Antoś to jeden z tych „potworków”, tych „brzydkich, strasznych” dzieci, których zdjęć tak dużo można znaleźć w Internecie. Antoś to dziecko z Zespołem Edwardsa. A zespół Edwardsa to straszna choroba genetyczna, w wielkim skrócie powodująca, że dzieci nie posiadają różnych narządów czy części ciała i żyją najwyżej kilka godzin, rzadko dni po porodzie.
Jestem mamą 9 dzieci. W 2007 roku przyszła na świat nasza córeczka Zosia, która urodziła się z ciężką, letalną wadą genetyczną Zespołem Edwardsa, inaczej trisomią 18. Żaden z lekarzy nie dawał jej żadnych szans na życie. Miała żyć miesiąc, dwa, góra pół roku. Powiedziano nam, że takich dzieci nie ma i że one szybko umierają. Dowiedzieliśmy się również od lekarzy, że gdyby Zosi np. zatrzymało się serce, to nie będzie ona reanimowana z uwagi na swoją wadę genetyczną.
Niedawno Zosia skończyła 13 lat.
Moja ciąża z Marysią właściwie już od początku była uważana za przypadek beznadziejny, niemożliwy do prowadzenia, niebezpieczny dla mnie i kwalifikujący się jedynie do aborcji. Według lekarzy od około szóstego tygodnia było przesądzone, że dziecko nie urodzi się żywe z powodu śmiertelnej choroby. Nikt nie dawał Marysi szans na przeżycie pierwszego trymestru ciąży, a i mnie groziło śmiertelne niebezpieczeństwo.
Jestem mamą niezwykłej dziewczynki. Kiedy 6 lat temu byłam w ciąży, badanie kontrolne USG pokazało, że moja córeczka ma bardzo duże wodogłowie. Zbliżał się 20 tydzień ciąży. Wcześniejsze badania były prawidłowe i nic nie wskazywało na to, że za chwilę przyjdzie nam się zmierzyć z tak trudną diagnozą.
