Nasza historia zaczęła się w dniu, gdy udaliśmy się na USG połówkowe. Dowiedzieliśmy się wtedy, że nasz synek ma letalną wadą genetyczną obu nerek, która zdarza się raz na 40 tysięcy urodzeń. Diagnoza była dla nas szokiem.Mieliśmy już troje zdrowych dzieci, którym nic nie dolegało; ciąże przebiegały prawidłowo, porody również.
Szymon – miłość, której nikt nie odbierze. Jesteśmy małżeństwem od prawie dwudziestu czterech lat. Mamy szóstkę dzieci, w tym jedno już jest w niebie. Nasza rodzina jest trochę nietypowa, ponieważ mamy dwóch synów z zespołem Downa.
Kuba – nie ma zbyt trudnych zadań, jeśli Bóg do nich dopuszcza. Piętnastomiesięczny Kuba z zespołem Downa trafił do naszej rodziny, gdy mieliśmy już trzech biologicznych synów: Jasia, Szymona i Jonatana.
Esterka – dwór żegna małą księżniczkę. Jako rodzice piątki dzieci, w tym jednej córki, ciągle byliśmy otwarci na życie. Nasza Noemka skarżąc się na trudy przebywania z czwórką braci, marzyła o siostrze. Ku radości wszystkich okazało się, że jestem w ciąży z dziewczynką.Pierwszy okres był bezproblemowy, poważne komplikacje zaczęły się, kiedy lekarz podczas badania USG stwierdził wielowodzie.
Urodziłam się w 1998 roku z nietypową chorobą o nazwie rybia łuska, która charakteryzuje się intensywnym złuszczaniem naskórka. Urodziłam się ze zdeformowanymi dłońmi, stopami i przyrośniętymi uszami, lewą nogą krótszą, z poważnym problemem ze wzrokiem i z lekko powiększonym sercem. Dziś jestem już bez własnych włosów. Mój przypadek był na tyle skrajny, że lekarze dawali mi tylko osiem dni życia.
„Nie jestem wyborem.
Nie jestem piekłem kobiet.
Nie jestem torturą.
Nieodwracalne upośledzenie płodu to ja.”
